Vanmiddag liep ik in het Baarnse bos te genieten. In dat bos is een kabouter route voor kinderen, met of zonder knapzak te lopen.
Een klein meisje van een jaar of 3-4 met haar opa stond stil bij een bankje met naast haar de knapzak. Ze frummelde in een klein doosje en opgetogen haalde ze er iets uit en stopte het in haar mond. Ik zie een glunderend gezichtje en een vertederde opa. Dichterbij gekomen ziet het meisje mij, huppelt met open blije blik naar me toe en geeft mij een groene tumtum terwijl ze mij stralend aankijkt. Voor mij? Ja knikt ze! Oh.. wat lief en wat lekker zeg ik. Ik stop de tumtum in mijn mond, het meisje kijkt mij goedkeurend aan, steekt haar handje op en zwaait uitbundig naar mij. Ik zwaai uitbundig terug terwijl ze vrolijk terug huppelt naar haar opa en knapzak.
Wat een prachtige ontmoeting!
Ik wens voor iedereen dat alle dagen zo oprecht, mooi en puur mogen zijn. Dat ieder door de ogen van een onbevooroordeeld kind mag kijken. Dat ieder zijn eigen stralende zelf mag en durft te zijn, dat spontane invallen tot uitvoer worden gebracht zoals dit meisje deed. Dat je vreugde mag geven en ontvangen. Dat je het eigen hart durft te volgen ook al is dat spannend. Dat je kunt genieten van al die kleine momenten in het leven die juist het leven zo de moeite waard maken.
Dankjewel dat jullie deel zijn/waren van mijn leven in grote of kleine momenten. In persoon of op afstand, maar altijd in verbinding.
Ik hoop jullie allen weer te mogen ont-moeten om samen vele mooie momenten te creëren en het leven te Leven in Vreugde.